Dhaka2
Blijf op de hoogte en volg Harrie
11 Februari 2019 | Bangladesh, Dhaka
Hallo
Als je Dhaka bezoekt , dan valt je op de enorme hectiek , levendigheid , van alles wat kan bewegen, tuk-tuk, bussen , riksja s , motoren , en mensen. Hier wordt niet stil gestaan , getreuzeld , stilgestaan , of uitgerust. Zelfs de bedelaars staan niet stil .
Er wonen , denkt men , 13 miljoen mensen in de stad. Je vraagt je af wat zijn ze toch allemaal aan het doen? Op straat zie je veelal kleinschalige bezigheden. Eten bereiden, bloemen kransen voor tempels maken , fietsenmakers, en matrassen fabriceren . Allemaal gebeurt di op straat.
Op weg naar het Nationale Museum kom ik in een grote file terecht. Op google mams had ik het al zien aankomen. Niemand zet tijdens het stil staan de motor uit. Mondkapjes vanwege de lucht vervuiling worden hier bijna niet gedragen.
Het Nationale Museum is gevestigd in een groot wit gebouw. Het zou wel eens een opknapbeurt kunnen gebruiken. Een belangrijk onderdeel is de vrijheidsoorlog tegen Pakistan in 1971. Bangladesh heeft zich toen losgemaakt van Pakistan.
In het museum wordt ik vele malen aangesproken , met vragen als , where you come from, what is your name, are you married. De mensen zijn nieuwsgierig en willen een beetje engels praten.
Terug in de chaos van de stad loop ik naar een groot fort, honderden riksja s passeren mij. Mannen zwoegend op de trappers om van alles te transporteren. In het fort moet ik weer met vele mede bezoekers op de foto. Tja ze vinden het leuk , met die oude witte man , digitaal te worden vastgelegd.
Op straat schrik ik van een jongetje , van een jaar op zes , totaal vervuild ,die onder een vies dekentje op de harde stoep ligt. Het is zo schrijnend dat ik er geen foto van durf te maken. Wat zou ik kunnen doen? Wat denken alle mensen die er ook langs lopen en het kind zien liggen?
Toch zijn er sinds mijn vorige bezoek aan de stad positieve dingen gebeurd.
De stoepen om op te lopen worden hersteld, de grote plastic afval hopen zijn verdwenen, er is meer politie op straat, en ik kom minder bedelaars tegen.
Onderweg was me al opgevallen dat veel mensen met plastiek verzamelen bezig waren. Het brengt bij inleveren wat geld op.
Ik ben steeds meer tot de overtuiging gekomen dat plastiek recyceld moet worden , dat we naar maximaal 10 soorten kunstof terug moeten , nu zijn het er 300 soorten. En de belastingenen , het statiegeld extreem omhoog moeten.
Morgen het land in met de trein, zal mij benieuwen of hij net als in Japan op tijd vertrekt.
Uw Dhaka reiziger,
Als je Dhaka bezoekt , dan valt je op de enorme hectiek , levendigheid , van alles wat kan bewegen, tuk-tuk, bussen , riksja s , motoren , en mensen. Hier wordt niet stil gestaan , getreuzeld , stilgestaan , of uitgerust. Zelfs de bedelaars staan niet stil .
Er wonen , denkt men , 13 miljoen mensen in de stad. Je vraagt je af wat zijn ze toch allemaal aan het doen? Op straat zie je veelal kleinschalige bezigheden. Eten bereiden, bloemen kransen voor tempels maken , fietsenmakers, en matrassen fabriceren . Allemaal gebeurt di op straat.
Op weg naar het Nationale Museum kom ik in een grote file terecht. Op google mams had ik het al zien aankomen. Niemand zet tijdens het stil staan de motor uit. Mondkapjes vanwege de lucht vervuiling worden hier bijna niet gedragen.
Het Nationale Museum is gevestigd in een groot wit gebouw. Het zou wel eens een opknapbeurt kunnen gebruiken. Een belangrijk onderdeel is de vrijheidsoorlog tegen Pakistan in 1971. Bangladesh heeft zich toen losgemaakt van Pakistan.
In het museum wordt ik vele malen aangesproken , met vragen als , where you come from, what is your name, are you married. De mensen zijn nieuwsgierig en willen een beetje engels praten.
Terug in de chaos van de stad loop ik naar een groot fort, honderden riksja s passeren mij. Mannen zwoegend op de trappers om van alles te transporteren. In het fort moet ik weer met vele mede bezoekers op de foto. Tja ze vinden het leuk , met die oude witte man , digitaal te worden vastgelegd.
Op straat schrik ik van een jongetje , van een jaar op zes , totaal vervuild ,die onder een vies dekentje op de harde stoep ligt. Het is zo schrijnend dat ik er geen foto van durf te maken. Wat zou ik kunnen doen? Wat denken alle mensen die er ook langs lopen en het kind zien liggen?
Toch zijn er sinds mijn vorige bezoek aan de stad positieve dingen gebeurd.
De stoepen om op te lopen worden hersteld, de grote plastic afval hopen zijn verdwenen, er is meer politie op straat, en ik kom minder bedelaars tegen.
Onderweg was me al opgevallen dat veel mensen met plastiek verzamelen bezig waren. Het brengt bij inleveren wat geld op.
Ik ben steeds meer tot de overtuiging gekomen dat plastiek recyceld moet worden , dat we naar maximaal 10 soorten kunstof terug moeten , nu zijn het er 300 soorten. En de belastingenen , het statiegeld extreem omhoog moeten.
Morgen het land in met de trein, zal mij benieuwen of hij net als in Japan op tijd vertrekt.
Uw Dhaka reiziger,
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
